Proost, op het Verleden&het Heden......
Ik ben zeer ontroerd, dat ik nu in Parnassia mag exposeren.
In Bloemendaal aan Zee...
Je zou je afvragen waarom?
De laatste zomervakantie op bunkerdorp "Schuitengat""
was de laatste keer dat ik normaal kon lopen zoals iedereen.
Ik was denk ik 11 of 12 jaar oud.....
Ik ging toen met de groep jongeren vaak op het terras daar rondhangen.
Een ijsje pakken.....
En kijken naar de Zonsondergang in de Zee.....
Ook de laatste keer dat ik via het strand naar IJmuiden ging voor een patatje.
Of richting Zandvoort.
Dat Parnassia een mijlpaal is, is wel duidelijk.
Ik vind het ook een grote eer om daar te mogen exposeren.
Terug van het verleden in het heden.
Ik heb mij nooit laten belemmeren, of mij laten kisten
door mijn lichamelijke handicap (ik ben rolstoel afhankelijk).
Ook niet door dokters of groepsleiding of wat voor een idioot.
(ik ben ondertussen chronisch allergies voor Groepsleiding geworden)
En mag iemand me niet vanwege mijn handicap, rot dan maar op!
En dat is nog altijd van Kracht.....
(De degelijke Lange Middelvinger)
Het is heel simpel.....
Voor alles wat ik heb bereikt, heb ik hard voor moeten werken.
Ik heb een normaal leven weten op te bouwen.
En heb er hard voor moeten knokken!
Mijn Kracht?
Mijn Geloof en mijn Eigenwaarde in mijzelf!!!
En mijn Gedrevenheid.....
Mijn enige zekerheid blijft mijn Gedrevenheid!!!
Maar dat geldt voor iedereen.....
Proost!!! Op Parnassia aanZee!!